دیالکتیک تنهایی

از طایفه وداع هستم،محشور در مسیر بادهای جهان،به سمت و سویی که شاید به تو برسد،برای آخرین دیدار که ناتمام ماند، بخدا قسم هنوز هم آنجا ایستاده ام برای استحاله ی رویاها به واقعیتی که از تکلم بازمانده است.پرطمطراق و مغرور، بر استمرار خویش در عزلت اصرار میکنم در حالی که تنم آکنده نیاز است،کاش میشد با چاقو سرم را می بریدم و در مکانی نامعلوم دفن میکردم خسته ام از دیدن و فکر کردن.پی نوشت:راستی امروز تولدمه ۲۹سالم شد یکسال دیگه زنده ام،میخوام تو این یکسال به معنی واقعی تو طبیعت دقت کنم. نوشته شده در جمعه نهم اردیبهشت ۱۴۰۱ساعت 23:18 توسط ماهور| دیالکتیک تنهایی...

سایه ها در تخدیر و تحسر،کشان کشان در عهد تاریکی غرق می شوند و دیر یا زود موسم ماست،دلم برای انسان های غمگینی که هزاران سال پیش با قلب های شکسته از دنیا رفته اند،می گیرد از این می ترسم که این حزن ما را تا به ابد رها نکند.استخوان های خرد شده ام را در زمین کاشته ام  و مانند رودی طولانی در مسیرهای غریب ،گهگاهی در شیارهای تنم در پیوندگاه اندوه و امید، تکه تکه و با اشتیاق در وجود خویش فرو ریختم.پی نوشت:ای که گفتی جان بدهتا باشدت آرام جانجان به غم‌هایش سپردمنیست آرامم هنوز حافظ(البته فکر کنم) نوشته شده در پنجشنبه بیست و نهم اردیبهشت ۱۴۰۱ساعت 23:30 توسط ماهور| دیالکتیک تنهایی...